ตามพระราชบัญญัติหลักเกณฑ์การจัดทําร่างกฎหมายและการประเมินผลสัมฤทธิ์ ของกฎหมาย พ.ศ. ๒๕๖๒ กฎหมายจะหมดความจําเป็นหรือไม่ พิจารณาจากเนื้อหา ของกฎหมายแต่ละฉบับว่า เป็นไปตามหลักเกณฑ์ดังต่อไปนี้หรือไม่ กล่าวคือ การกระทําที่ต้องห้ามตามบทบัญญัติแห่งกฎหมายดังกล่าว ไม่กระทบต่อการอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข และเสรีของคนในสังคม หรือแม้การกระทําที่ต้องห้ามตามบทบัญญัติแห่งกฎหมายดังกล่าว จะกระทบต่อการอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขและเสรีของคนในสังคม แต่ถ้ามีมาตรการอื่นที่ได้ผล ในทํานองเดียวกัน หรือดีกว่าการใช้มาตรการในทางอาญาแล้ว ถือว่าเป็นกรณีที่บทบัญญัติ แห่งกฎหมายดังกล่าวหมดความจําเป็น หากว่าใช้มาตรการบังคับทางอาญา แทนที่จะใช้ มาตรการบังคับในทางอื่น เช่น ทางแพ่ง หรือทางปกครอง จากหลักการดังกล่าว กฎหมาย หมดความจําเป็นจึงเป็นปัญหาในเรื่องกฎหมายอาญาเฟ้อ และถือว่าพระราชบัญญัติว่าด้วย ความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. ๒๕๓๔ ยังคงเป็นกฎหมายที่มีความจําเป็น ในทาง กลับกัน คําสั่งของคณะปฏิวัติที่เรียกให้มารายงานตัว ถือเป็นกฎหมายที่หมดความจําเป็น

According to the Act on Legislative Drafting and Evaluation of Law B.E. 2562, the law is out of necessity if its content meets the criteria. Such criteria include when actions prohibited under the provisions of the said law do not affect the peaceful and free coexistence of people in society. In addition, even though the actions prohibited affect the peaceful and free coexistence of people in society, the provisions can still be considered no longer necessary if other measures with similar results or better than taking criminal measures exist and such provisions have criminal measures rather than any other measures. As a result, the law which is no longer necessary is a problem of overcriminalization. The Act on Offenses arising from the Use of Checks, B.E. 2534, is still necessary. On the other hand, the order of the Revolutionary to report is no longer necessary.