มาตรการระงับการทําให้แพร่หลายหรือลบข้อมูลคอมพิวเตอร์ตามพระราชบัญญัติ ว่าด้วยการกระทําความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ พ.ศ. ๒๕๕๐ และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ ๒) พ.ศ. ๒๕๖๐ มาตรา ๒๐ เป็นมาตรการที่รัฐกําหนดขึ้นเพื่อยับยั้งการส่งต่อหรือเผยแพร่ข้อมูล คอมพิวเตอร์ที่เป็นความผิดต่อกฎหมายหรือเป็นภัยต่อความสงบสุขของสังคม ศาลเป็น องค์กรที่กฎหมายมอบอํานาจให้พิจารณาว่าข้อมูลคอมพิวเตอร์ตามคําร้องของพนักงาน เจ้าหน้าที่เข้าเกณฑ์ที่จะต้องบังคับใช้มาตรการดังกล่าวหรือไม่ จึงมีบทบาทสําคัญต่อการ ตรวจสอบเนื้อหาข้อมูลคอมพิวเตอร์ในระบบคอมพิวเตอร์ของไทย การดําเนินการของศาล ในการบังคับใช้มาตรการดังกล่าว จึงควรมีรูปแบบและหลักเกณฑ์ในการดําเนินกระบวน พิจารณาที่ชัดเจนและเป็นไปในแนวทางเดียวกัน ทั้งต้องมิได้มุ่งเน้นไปที่การป้องกันและ ปราบปรามการกระทําความผิดเพื่อคุ้มครองประโยชน์สาธารณะเพียงประการเดียว แต่ต้อง คํานึงถึงการคุ้มครองสิทธิเสรีภาพขั้นพื้นฐานของประชาชนไม่ให้ถูกจํากัดจนเกินควรด้วย

Prescribed in Section 20 of the Act on Commission of Offences Relating to Computer B.E. 2550 (2007) as amended by the Commission of Computer - related Offences Act (No. 2) B.E. 2560 (2017), the measure to suppress the dissemination or to remove computer data from a computer system has been designed with the purpose of restricting the dissemination or the forwarding of computer data that is illegal or socially harmful. Here the law vests within the court the power to determine the eligibility of a petition filed by the competent official; thereby entrusting the Court with the crucial role of determining the lawfulness of computer data circulated within the computer system in Thailand. Therefore, in enforcing such measure, the Court is tasted with designing the formality as well as setting the criteria for proceedings that are precise and uniform. Simultaneously, such proceedings must find the fine balance between, on the one hand, the prevention and the suppression of wrongdoings for public interest; and on the other, the protection of the publicûs enshrined right and liberty.