เนื่องจากกฎหมายวิธีพิจารณาคดีผู้บริโภคได้บัญญัติหลักเกณฑ์ในการคุ้มครองผู้บริโภคที่แตกต่างจากหลักเกณฑ์ที่กำหนดไว้ในกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งโดยทั่วไป อันเป็นประโยชน์ต่อการใช้สิทธิเรียกร้องของผู้บริโภคหลายประการ ดังนั้น ผู้ประกอบธุรกิจที่ถูกฟ้องในคดีผู้บริโภคนั้นจึงมักโต้แย้งอยู่เสมอว่าคดีที่ตนถูกฟ้องนั้นมิใช่คดีผู้บริโภค ซึ่งศาลที่พิจารณาคดีต้องส่งข้อโต้แย้งดังกล่าวไปให้ประธานศาลอุทธรณ์วินิจฉัยแต่ก็มีผลผูกพันเป็นการเฉพาะคดีเท่านั้น ทำให้คดีอื่นที่มีข้อโต้แย้งในลักษณะเดียวกันอาจถูกส่งให้ประธานศาลอุทธรณ์วินิจฉัยอีกครั้งในภายหลังได้ และบ่อยครั้งที่คำวินิจฉัยของประธานศาลอุทธรณ์กลับมีผลแตกต่างไปจากที่เคยวินิจฉัยมาแล้ว ทำให้มีการตั้งข้อสังเกตถึงหลักเกณฑ์และความแน่นอนของแนวคำวินิจฉัยของประธานศาลอุทธรณ์หลายประการ จากการศึกษาเปรียบเทียบกับการให้นิยามความหมาย “คดีผู้บริโภค” ตามแนวทางของสหภาพยุโรป พบว่าการกำหนดนิยามความหมายของคำว่า “ผู้บริโภค” และ “ผู้ประกอบธุรกิจ” อันนำไปสู่การกำหนดนิยามความหมายของ “คดีผู้บริโภค” ของศาลไทยโดยอ้างอิงถึงนิยามความหมายของคำว่า “ผู้บริโภค” และ “ผู้ประกอบธุรกิจ” ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภค พ.ศ. ๒๕๒๒ มาตรา ๓ นั้น ยังไม่สามารถกำหนดนิยามความหมายได้อย่างชัดเจน จึงต้องอาศัยการตีความนิยามความหมายจากคำวินิจฉัยของประธานศาลอุทธรณ์ ตามที่บัญญัติไว้ในพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค พ.ศ. ๒๕๕๑ มาตรา ๘ ซึ่งศาลได้นำหลักเกณฑ์การเป็นผู้ใช้สินค้าหรือบริการคนสุดท้ายมากำหนดเป็นองค์ประกอบสำคัญของการเป็นผู้บริโภค และนำหลักเกณฑ์การมีวัตถุประสงค์ในทางค้าปกติของตนมากำหนดเป็นองค์ประกอบสำคัญของผู้ประกอบธุรกิจซึ่งเป็นส่วนที่มีความสอดคล้องกับการกำหนดนิยามความหมายของสหภาพยุโรป แต่ก็ยังมีข้อแตกต่างกันในบางประการ จึงมีข้อเสนอแนะในการแก้ไขบทนิยามความหมายของคำว่า “ผู้บริโภค” และ “ผู้ประกอบธุรกิจ”ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภค พ.ศ. ๒๕๒๒ ให้ชัดเจนเพื่อใช้เป็นแนวทางในการกำหนดนิยามความหมายของ “คดีผู้บริโภค” ให้มีผลบังคับเป็นการทั่วไป ด้วยการแก้ไขเพิ่มเติมนิยามความหมายของ “ผู้บริโภค” และ “ผู้ประกอบธุรกิจ” ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภค พ.ศ. ๒๕๒๒ มาตรา ๓ โดยนำหลักเกณฑ์การเป็นผู้ใช้สินค้าหรือบริการคนสุดท้ายมากำหนดเป็นส่วนหนึ่งของการนิยามความหมาย “ผู้บริโภค” และนำหลักเกณฑ์การมีวัตถุประสงค์ในทางค้าปกติของตนมากำหนดเป็นส่วนหนึ่งของการนิยามความหมาย “ผู้ประกอบธุรกิจ” นอกจากนี้ยังมีข้อเสนอแนะเพิ่มเติมเกี่ยวกับการแก้ไขนิยามความหมายของ “คดีผู้บริโภค” ตามพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค พ.ศ. ๒๕๕๑ มาตรา ๓ (๑) ให้หมายความถึงเฉพาะ “คดีที่ผู้บริโภคหรือผู้มีอำนาจฟ้องคดีแทนผู้บริโภคเป็นโจทก์ฟ้องให้ผู้ประกอบธุรกิจรับผิดอันเนื่องมาจากการบริโภคสินค้าหรือใช้บริการ” ให้เป็นไปในแนวทางเดียวกับการคุ้มครองผู้บริโภคตามพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภค พ.ศ. ๒๕๒๒ เพื่อเสริมสร้างระบบการคุ้มครองผู้บริโภคตลอดจนแนวทางการบริหารจัดการคดีของศาลให้มีประสิทธิภาพและเป็นไปตามวัตถุประสงค์ของกฎหมาย

The current law on procedure in consumer cases has prescribed various rules for the protection and interests of consumers that are quite different from those prescribed for ordinary civil cases in the Civil Procedure Code. Due to such protection, many business operators against whom actions have been taken try to argue that their cases do not fall within the scope of the so-called "consumer cases". In such situation, the courts have to submit the issue to the President of the Court of Appeal for his determination. The determination, however, has legal effects only in a particular case. When there is a similar argument in a later case, the issue will be submitted for the determination again. In several cases, the determination lays down some principle that is quite different from that applied in the previous cases. Questions have been raised with regard to the certainty and consistency in such determination. From a study comparing with European laws, it is found that, in the Thai law, the definition of "consumers" and "business operators" that lead to the determination of the scope of "consumer cases" derives from the similar terms prescribed in the Consumer Protection Act, B.E. 2522, Section 3. Such reference does not provide sufficient clarity. In the determination by the President of the Court of Appeal according to Section 8 of the Act for the Procedure in Consumer Cases, B.E. 2551, the criteria of "end users" have been adopted as a primary factor in determining who is considered to be a consumer. With regard to the terms "business operators," the criteria of "ordinary business purposes" which is also found in European laws have been adopted. However, there are still some differences in interpretation. It is, therefore, proposed that there should be an amendment to the definition of "consumers" and "business operators" in Section 3 of the Consumer Protection Act, B.E. 2522 in order to provide greater clarity in the interpretation of the terms "consumer cases". The amendment should incorporate the concept of "end users" as a part of the definition of “consumers,” and the concept of “ordinary business purposes” as a part of the definition of "business operators." Moreover, the definition of “consumer cases” in Section 3 (1) of the Act for the Procedure in Consumer Cases, B.E. 2551 should also be amended to mean “a case in which a consumer or those authorized to take a legal action on behalf of consumers is the plaintiff, and takes a legal action against a business operator for a liability arising from consumption of goods or provision of services" along the same line as those provided in the Consumer Protection Act, B.E. 2522. Such amendment will strengthen the system of consumer protection as well as case management in the courts to achieve the objectives of the laws.