สืบเนื่องจากความก้าวหน้าของเทคโนโลยี ข้อจํากัดของการบังคับใช้กฎหมายในทาง ปฏิบัติ และความไม่สอดคล้องกันของระบบภาษีในแต่ละประเทศในปัจจุบัน ส่งผลให้เกิด ปัญหาการหลบเลี่ยงภาษีของผู้ประกอบการโดยอาศัยช่องโหว่ของกฎหมาย ทําให้ฐานภาษี ในประเทศแหล่งเงินได้ (Source Country) ถูกกัดกร่อนลงและมีการโอนกําไรออกไปยัง ประเทศอื่นที่ไม่มีการจัดเก็บภาษีหรือจัดเก็บภาษีในอัตราภาษีต่ํา (Tax Haven) แม้ว่าผู้ประกอบการจะไม่ได้มีกิจกรรมและธุรกรรมทางเศรษฐกิจที่แท้จริงในประเทศดังกล่าว ปัญหาการหลบเลี่ยงภาษีรูปแบบนี้เรียกว่า “การถูกกัดกร่อนฐานภาษีและการโอนกําไรไป ต่างประเทศ” หรือ BEPS ทําให้หน่วยงานจัดเก็บรายได้ภาครัฐในหลายประเทศทั่วโลกรวมถึง ประเทศไทยเผชิญกับปัญหาการสูญเสียรายได้จํานวนมหาศาล ถึงแม้ในปัจจุบันบทบัญญัติ แห่งประมวลรัษฎากรของประเทศไทยจะรองรับการจัดเก็บภาษีในกรณีที่ผู้ประกอบการ ต่างประเทศขายสินค้าหรือบริการให้แก่ผู้บริโภคในประเทศไว้แล้วก็ตาม แต่บทบัญญัติดังกล่าว ยังมีข้อจํากัดในการบังคับใช้ในทางปฏิบัติเป็นอย่างมาก ส่งผลให้เกิดความเหลื่อมล้ํา ทางภาระภาษีระหว่างผู้ประกอบการในประเทศและผู้ประกอบการต่างประเทศ ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อพิจารณาการขยายตัวใหญ่ขึ้นเป็นทวีคูณของตลาดการค้าออนไลน์และการเติบโตของ เศรษฐกิจดิจิทัล จะพบว่ารัฐบาลไทยสูญเสียรายได้ในการจัดเก็บภาษีจากผู้ประกอบการ ในต่างประเทศที่ขายสินค้าหรือบริการให้แก่ผู้บริโภคในประเทศไทยมากขึ้นทุกขณะ ดังนั้น การพัฒนากลไกของกฎหมายภาษีเพื่อรองรับการประกอบธุรกิจในรูปแบบดิจิทัลที่เพิ่มมากขึ้น จึงเป็นสิ่งสําคัญและมิอาจหลีกเลี่ยงได้ ในบทความนี้ ผู้เขียนจะกล่าวถึงประเด็นปัญหา หลักการทั่วไปของการจัดเก็บภาษี อุปโภคบริโภค หลักเกณฑ์การจัดเก็บภาษีมูลค่าเพิ่มในกรณีตามปัญหาของไทยเปรียบเทียบ กับหลักเกณฑ์การจัดเก็บภาษีสินค้าและบริการของประเทศสหรัฐอเมริกาและกรณีศึกษา จากคําพิพากษาศาลสูงสุดสหรัฐอเมริกา ตลอดจนผลกระทบจากแนววินิจฉัยในคําพิพากษา ดังกล่าวต่อการแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายในมลรัฐต่าง ๆ อาทิ การแก้ไขกฎหมายในมลรัฐ เซาท์ดาโคตาและมลรัฐแคลิฟอร์เนีย นอกจากนี้ ผู้เขียนจะกล่าวถึงแนวทางการแก้ไขปัญหา ตามมาตรการขององค์การเพื่อความร่วมมือและการพัฒนาทางเศรษฐกิจ (OECD) รวมถึง ร่างพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลรัษฎากรที่เกี่ยวข้อง และบทวิเคราะห์ของผู้เขียน

Due to the current advanced technology, limited law enforcement and mismatches between different countriesû tax systems, the consequence leads to tax evasion and avoidance by enterprises exploiting gaps in the laws. With such exploitation, domestic tax base in a source country is eroded and profits are shifted to a nominal tax-rate jurisdiction (Tax Haven) in which no real economic substance being carried out. This form of tax evasion or avoidance is called çBase Erosion and Profit Shiftingé (BEPS), causing tax authorities around the globe, including Thailand, with the loss of tremendous amount of tax revenues. The Thai Revenue Code sets forth the reverse VAT charge provision to collect value added tax from foreign business person(s) who carries on the sale of goods or services into Thailand; however, such provision is somewhat limited in terms of its effective enforcement. This has caused inequality of tax implications appliable to business person(s) residing in Thailand compared to those residing abroad. Taking into consideration of the rapid growth of digital economy and thousand-fold increases in the size of e-commerce market, the Thai government has lost countless revenues from such transactions. Accordingly, reviewing and revising current tax provisions to develop the Thai tax system to enhance digital economy is essential and inevitable. This article is to discuss the ongoing concerned issue of e-Commerce tax collections, general concepts of consumption taxes, and implications of Thai value added tax in comparison to sales and use taxes in the United States, as well as U.S. Supreme Court precedents at issue. This article also discusses the potential impacts of the U.S. Supreme Court cases to amending state tax laws, especially in South Dakota and California. The final part of the article goes to the efficient implementation BEPS measures discussed by the Organization for Economic Co-operation and Development (OECD), the current bill of Thai Revenue Code Amendment, and the writerûs conclusive analysis.